Λοιπόν έχω καιρό να γράψω σε αυτό το blog και στο διάστημα που μεσολάβησε έγιναν μάλλον αρκετά σε σχέση με το εκτροφείο και τη ζωή μου γενικά, οπότε θα προσπαθήσω να περιγράψω κάποια από αυτά περιληπτικά. Για αρχή, οφείλω να επισημάνω ότι το συγκεκριμένο blog δημιουργήθηκε για να μπορώ να παρέχω υλικό (φωτογραφίες διαθέσιμων μικρών, πληροφορίες για τα κουνέλια κλπ.) σε όσους ενδιαφέρονται να αποκτήσουν κουνελάκι από τα προγράμματα εκτροφής μου. Προσπαθώ να ενημερώνω τακτικά προσθέτοντας νέες εικόνες με τα κουνελάκια που ζούνε μαζί μου, αλλαγές που κάνω στο εκτροφείο και λοιπά. Πριν από ένα χρόνο περίπου έχασα τον άνθρωπο στον οποίο στηριζόμουν σε πολλά θέματα, συγκεκριμένα την μητέρα μου. Από τότε δυσκολεύομαι λίγο να κινητοποιήσω τον εαυτό μου σε ορισμένα πράγματα, ακόμα και αν αυτά είναι τόσο απλά όσο το να γράψω εδώ. Αποφάσισα να μοιραστώ κάτι τόσο προσωπικό, γιατί αν δεν το έκανα θα ένιωθα ότι το ιστολόγιο μου είναι εντελώς απρόσωπο, και εκτός αυτού, δεν μου αρέσει να προσποιούμαι ότι είναι όλα εντάξει όταν δεν είναι. Για να μην μπαίνω σε λεπτομέρειες, αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους αυτή τη στιγμή κάνω ένα διάλειμμα από την εκτροφή, πράγμα που σημαίνει ότι για την ώρα δεν έχω καθόλου γέννες κουνελιών στο εκτροφείο μου. Επίσης, έχω ξεκινήσει να προγραμματίζω στειρώσεις για μερικά από τα θηλυκά μου, ακόμα και αν πρόκειται για ορισμένα ιδανικά για εκτροφή κουνέλια (ναι, κάποια θηλυκά με κοιτάνε ήδη στραβά και με το δίκιο τους). Γενικά, όλο αυτό τον καιρό προσπαθώ να μειώσω τον αριθμό των κουνελιών που ζούνε μαζί μου (τα οποία τώρα είναι 26, μάλλον οκ για τα δικά μου δεδομένα), παρόλα αυτά, το 2022 μου έφερε μερικά επιπλέον κουνέλια που βρέθηκαν σε μεγάλη ανάγκη και χρειάστηκε να τα φιλοξενήσω, ευτυχώς τα περισσότερα προσωρινά. Πρέπει να αναφέρω ότι το εκτροφείο μου λειτουργεί ανά περιόδους και ως καταφύγιο, όμως κάποια από τα κουνελάκια δεν υιοθετούνται ποτέ, έτσι δεν μπορώ να λέω ναι σε όλα τα κουνέλια. Αυτό το έτος είναι ήδη αρκετά ψυχοφθόρο για εμένα και το ότι είχα να νοιαστώ για κουνέλια πέρα του εκτροφείου μου, όσο και αν χαίρομαι να βοηθάω αυτά τα ζουζούνια, με έκανε να χρειάζομαι ένα διάλειμμα ακόμα περισσότερο. Επιπλέον, φέτος θα κάνω και μια γενναία κίνηση να παραδεχτώ εδώ δημόσια το πόσο πολύ δεν μπορώ να συνεννοηθώ με ορισμένους ανθρώπους που υποτίθεται πως είναι ευαισθητοποιημένοι σε θέματα που αφορούν την διάσωση κουνελιών. Παραδέχομαι ότι το να χρειαστεί να μιλήσω για τρία δευτερόλεπτα με ένα τέτοιο άτομο είναι βασανιστήριο. Πραγματικά έχω ακούσει του κόσμου τις χαζομάρες όλα αυτά τα χρόνια, παρόλα αυτά θα ακούσω όλο και κάτι νέο που θα ξεπεράσει τα προηγούμενα.
Ας κλείσω λοιπόν με κάτι όμορφο για να φανεί και λίγο νορμάλ η δημοσίευση μου. Παρακάτω παρουσιάζω ένα αστεράκι που μου έφεραν πριν από λίγες εβδομάδες. Η μικρή Λυδία είναι ένα υπέροχο ευρωπαϊκό λαγουδάκι (δεν είναι δηλαδή κουνελάκι) και για λόγους που δεν της επιτρέπουν να ενταχθεί στη φύση, πιθανόν να παραμείνει κοντά μου προς το παρόν.
